ပုထုဇဥ္ လူသားမ်ားအသက္ရွင္ရာ၌ ၿငိမ္သက္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ရရွိရန္ အတြက္ ၀လင္စြာ စားရရံုသာမဟုတ္ပဲ အခ်င္းခ်င္း ဆက္သြယ္မႈ ေျပလည္မွ အသက္ရွင္ျခင္းသည္ အဓိပၸါယ္ရွိပါသည္။ ကမာၻ၌ ၀လင္စြာစားသံုးႏိုင္ေသာ ထိပ္ဆံုးႏိုင္ငံမွာ ဆြီဒင္ ႏိုင္ငံျဖစ္သလို လူသတ္မႈအမ်ားဆံုးႏိုင္ငံမွာလည္း ယင္းႏိုင္ငံပင္ျဖစ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ ထမင္း၀လင္စြာ စားရရံုႏွင့္ လူ၏ ေန႔စဥ္ အသက္တာ၌ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ မေပးႏိုင္ေၾကာင္း သိသာထင္ရွားပါသည္။ သာယာ ေပ်ာ္ရႊင္ဘြယ္ေကာင္းေသာ ကမာၻျဖစ္ေပၚလာရန္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ အျပစ္မ်ားကို မမွတ္မထား၊ ကလဲ့စားေခ်မႈ မျပဳပဲ ရန္မဟုတ္၊ ခြင့္လႊတ္တတ္ၾကရန္ လိုအပ္ပါသည္။
ဤဆုေတာင္းခ်က္တစ္ခုတည္း ၾကည့္ပါက လုပ္အားခ ရယူေတာင္းခံသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။ ဘုရားမွ အျပစ္လႊတ္ရန္ အတင္းေတာင္းဆိုသကဲ့သို႔လည္း ျဖစ္ေနသည္။ သူမ်ား အျပစ္မလႊတ္မျခင္း ဘုရားသခင္မွ ငါတို႔အျပစ္ေျဖလႊတ္မည္မဟုတ္ပါ။ သို႔ရာတြင္ သူမ်ား၏ အျပစ္လႊတ္ျခင္းအားျဖင့္ ဘုရားသခင္ ကလည္း ငါတို႔အျပစ္ လႊတ္ရန္ အတင္းအၾကပ္ေတာင္းခံသကဲ့သို႔ လည္း မျဖစ္ေစသင့္ပါ။ ဘုရားသခင္ႏွင့္ လူဆက္ဆံရာ၌ ဤကဲ့သို႔ “အခေၾကးေတာင္းခံျခင္း” သို႔မဟုတ္ “လုပ္အားခ” ေတာင္းခံျခင္းမ်ဳိး မရွိႏိုင္ေပ။ ဘုရားသခင္၏ ခ်စ္ျခင္းႏွင့္ စိတ္ရွည္ျခင္းသည္ လူသားႏွင့္ ႏႈိင္းဆ၍ မရႏိုင္ပါ (မႆဲ ၇း၁၁)။ ဘုရားသားမ်ားျဖစ္၍ ကိုယ္ေတာ္အား ယံုၾကည္စြာ ႀကိဳးစားအသက္ရွင္ေနထိုင္ၾကရန္ ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။

နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာ Robert Louis Stevenson တို႔၏ မိသားစုသည္ မိသားစု ၀တ္ျပဳအစည္းအေ၀း၌ ဤဆုေတာင္းပဌနာကို ေတာင္းေလွ်ာက္ၾကသည္။ “သူတစ္ပါးသည္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ အျပစ္မ်ားကို လႊတ္သကဲ့သို႔ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ အျပစ္မ်ားကို လႊတ္ေတာ္မူပါ” ဟူေသာ အပိုဒ္ကို ရြတ္ဆိုရန္ ေရာက္ေသာအခါ အျပင္ထြက္ၿပီး၊ ဆုေတာင္းအစည္းအေ၀း မၿပီးမခ်င္း ျပန္၀င္ မလာေတာ့ပါ။ အစာအိမ္ေရာဂါ ရွိသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ၏ အမ်ဳိးသမီးသည္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ကာ “ဘယ္လိုျဖစ္သလဲ၊ ေရာဂါမ်ားထသလား” ဟုေမးေသာ္ မဟုတ္ပါ၊ သို႔ရာတြင္ သူမ်ား၏ အျပစ္ကို ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္၍၊ ဤဆုေတာင္းျခင္းကို မေတာင္းခ်င္ေသာေၾကာင့္ ေရွာင္ျခင္းျဖစ္သည္ ဟုေျဖသည္။ မလိုက္ေလွ်ာက္ႏိုင္သျဖင့္ ေရွာင္ရန္ မဟုတ္ပဲ၊ မတတ္ႏိုင္ေသာအရာကိုပင္လွ်င္ ဘုရားသခင္ထံမွ ခြန္အားယူၿပီး ႀကိဳးစားရမည္ျဖစ္သည္။ ဤကား ဘုရားသခင္သားသမီးမ်ား၏ တကယ္ ရပ္တည္ရမည့္ အေျခအေနျဖစ္သည္။ အျပစ္အေၾကာင္းေလ့လာၾကပါစို႔

ကၽြန္ေတာ္တို႔အေပၚ၌ သူမ်ားျပစ္မွားႏိုင္သကဲ့သို႔ သူမ်ားအေပၚ၌လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပစ္မွားႏိုင္ပါသည္။ ဘုရားသခင္အေပၚ၌လည္း လူသားမ်ား ျပစ္မွားႏိုင္သည္ျဖစ္၍ ဤ ျပစ္မႈ ဟူေသာအရာသည္ မည္သို႔ေသာအရာ ျဖစ္အ့ံနည္း။ အျပစ္ကို အစုလိုက္ခြဲပါက (၅) ခု ခန္႔ ခြဲႏိုင္ပါသည္။

(က)ျဖစ္သင့္သကဲ့သို႔ျဖစ္မလာျခင္း (Harmatia)

အျပစ္ကို ဂရိစကားအားျဖင့္ ဟမာတီရာ ဟုေခၚၿပီး၊ ပစ္မွတ္ကိုလြတ္ေခ်ာ္ျခင္း ဟုအဓိပၸါယ္ရသည္။ ေနာင္၊ ယခုႏွင့္ အနာဂါတ္ ကာလအတြက္ ျပဳလုပ္သင့္သလို မေဆာင္ရြက္ႏိုင္ျခင္းမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ဥပမာ အေနႏွင့္ ေယကၤ်ားေကာင္း ျဖစ္သင့္ပါလ်က္ ျဖစ္မလာျခင္း၊ ဇနီးေကာင္းျဖစ္သင့္ပါလ်က္ ျဖစ္မလာျခင္း မ်ဳိးမ်ားျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္၏ ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တေတာ္မူသည့္အတိုင္း မေဆာင္က်ဥ္းႏိုင္ျခင္း၊ လြဲေခ်ာ္ျခင္းမ်ားျဖစ္သည္။ မည္သူမွ် ဘုရားေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တေတာ္မူသည့္အတိုင္း မေနႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္ လူတိုင္း အျပစ္သားျဖစ္ရပါသည္။

(ခ) ၿခံစည္းရိုးအျပင္ေရာက္ျခင္း (Parabasis)

အျပစ္ဆိုသည္မွာ အေကာင္းႏွင့္ အဆိုးခြဲျခားႏိုင္လွ်က္ႏွင့္ ၿခံစည္းရိုး၏ အျပင္ဖက္ေရာက္ၿပီး၊ မေကာင္းဆိုး၀ါး လုပ္ရပ္မ်ား ျပဳလုပ္ျခင္းမ်ဴိးျဖစ္သည္။

လမ္းသြားေနစဥ္ ႀကိဳတင္သတိမထားေသာအခ်ိန္၌ ေျခေခ်ာ္တတ္ပါသည္။ အလားတူ လူ႔ဘ၀၌လည္း ႀကိဳတင္မစဥ္းစားပါေသာ္လည္း သတိမထားသည့္ အခ်ိန္၌ ေျခေခ်ာ္ၿပီး လဲတတ္ပါသည္။ ဤကဲ့သို႔ ေျခေခ်ာ္ရျခင္းမွာ လွ်ာေၾကာင့္ျဖစ္တတ္ပါသည္ (ယာ ၃း၁-၁၂)။ ဤ ကဲ့သို႔ေသာ အျပစ္မ်ဳိးသည္ ေသခ်ာ မစဥ္းစားမိ၍ ျပစ္မွားျခင္းျဖစ္သည္။ လူသားမ်ားသည္ သတိလစ္ဟင္းတတ္ၾကသူမ်ားပင္လွ်င္။

(ဃ) ပညတ္ေတာ္မ်ား နားမေထာင္ျခင္း (Anomia)

မ်ားေသာအားျဖင့္ ျပစ္မွားမိသည္မွာ မသိ၍ မဟုတ္ပဲ မလိုက္နာျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ယုဒလူမ်ဳိးသာမက လူမ်ဳိးတကာတို႔သည္ ဘုရားသခင္၏ ပညတ္ခ်က္မ်ားရွိၾကပါသည္ (ေရာ ၂ )။ ခ်င္းအမ်ဳိးသားမ်ားသည္ ကယ္တင္ရွင္ေယရႈ၏ နာမေတာ္ကို မၾကားမသိမီကပင္လွ်င္ ဘုရားသခင္၏ပညတ္ေတာ္မ်ား ေရာက္ရွိေနၿပီျဖစ္သည္။ စကားပံုမ်ား သီခ်င္းမ်ားအားျဖင့္ ပညတ္ေတာ္မ်ား ရွိႏွင့္ၿပီးျဖစ္ေၾကာင္းသိရသည္။
သို႔တိုင္ေအာင္ အဆိုပါပညတ္ေတာ္မ်ားကို အျပစ္တရားက လႊမ္းမိုးထားသည္။ အထဲမွ ေပၚေပါက္လာေသာ အျပစ္မ်ားက ပညတ္မ်ားလုိက္ မမွီႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေစပါသည္ (ေရာမ ၇)။ ဤအရာမ်ားသည္ ပညတ္ေတာ္ နားမေထာင္ေသာ အျပစ္ျဖစ္သည္။

(င) မျပည့္စံုျခင္း (Opheilema – အေၾကြးထားျခင္း)

ေဆာင္ရြက္သင့္သည္ထက္ ေလွ်ာ့ၿပီးေဆာင္ရြက္၍ တာ၀န္မေက် အေၾကြးထားရွိျခင္းမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္သည္ ေဆာင္ရြက္သင့္ေသာအရာမ်ား ေဆာင္ရြက္ၾကရန္ ေမွ်ာ္လင့္ေတာ္မူသည္။ သို႔ေသာ္လည္း မေဆာင္ရြက္ႏိုင္၊ မျပည့္စံုႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ဘုရားသခင္ထံ အေၾကြးတင္ၾကသည္။ ဤသည္ပင္လွ်င္ အျပစ္ျဖစ္သည္။


အထက္ပါ အခ်က္ (၅) ခ်က္ကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ လူသားမ်ားသည္ ဘုရားသခင္ေရွ႕၌ အျပစ္သားမ်ားျဖစ္ၾကပါသည္။ ကိုယ္လည္း အျပစ္သားျဖစ္ၿပီး၊ သူမ်ားလည္းအျပစ္သားျဖစ္ၾကပါသည္။ သို႔ျဖစ္၍ မိမိသည္အျပစ္သားျဖစ္ေၾကာင္းသိရွိနားလည္ပါက သူမ်ား၏အျပစ္လည္း မလႊတ္ႏိုင္စရာအေၾကာင္းမရွိပါ။ မိမိ ေတာ္သည္၊ သန္႔ရွင္းသည္ ဟုယူဆျခင္းအားျဖင့္ သူမ်ား၏ အျပစ္ကို မလႊတ္ခ်င္ၾကပါ။ ဤကဲ့သို႔ေသာ အယူအဆသည္ အျပစ္တစ္မ်ဳိးျဖစ္ပါသည္။

လူ႔အသက္တာ၌ သာယာ၀ေျပာႏိုင္ေရးအတြက္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္အျပစ္လႊတ္ျခင္းသည္ အဓိကက်ပါသည္။ ခ်စ္ျခင္း၏အစလည္းျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္အားခ်စ္ပါက ညီအစ္ကိုျဖစ္ေသာ လူသားမ်ား မခ်စ္ႏိုင္ရန္ အေၾကာင္းမရွိပါ။ ဘုရားသခင္ႏွင့္ အဆင္ေျပပါက လူသားမ်ားႏွင့္လည္းအဆင္ေျပမည္ျဖစ္ပါသည္။ လူသားအခ်င္းခ်င္း အျပစ္မလႊတ္ႏိုင္ပါက ဘုရားႏွင့္ အဆင္မေျပေသးေၾကာင္း ေပၚလြင္ထင္ရွားေစပါသည္။