၁။ ၿခံဳငံုေလ့လာျခင္း။
၆၆ အုပ္ရွိေသာ “သမၼာက်မ္းစာ” အားလံုး၏ အေျခခံ ပင္ရင္းသည္ သခင္ေယရႈ သာလွ်င္ျဖစ္သည္။  ဓမၼေဟာင္းမွ ဦးတည္ေရးသားသည္မွာ ေယရႈျဖစ္ၿပီး၊ ဓမၼသစ္က်မ္း  ေပၚေပါက္ျခင္း သည္လည္း ေယရႈေၾကာင့္သာလွ်င္ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ခစ္ယာန္ဘာသာႏွင့္ သခင္ေယရႈ၏ အလိုေတာ္သိရွိႏိုင္ရန္ သမၼာက်မ္းစာမွ သခင္ေယရႈ၏ သြန္သင္ေသာ အခ်က္မ်ား ျပည့္စံုစြာသိရွိဖို႔ရန္ အရင္ဦးဆံုးလိုအပ္ပါသည္။

ဓမၼသစ္က်မ္းမွ သခင္ေယရႈ၏ မိန္႔မွာခ်က္မ်ားကို “၀မ္းေျမာက္ဖြယ္သတင္းေကာင္း” ဟူေသာက်မ္းေလးအုပ္၌ ေတြ႕ႏိုင္သည္။ ဤက်မ္းေလးအုပ္သည္ သခင္ေယရႈအားကယ္တင္ရွင္အျဖစ္ လူမ်ဳိးတကာမွ လက္ခံႏိုင္ရန္ ဦးတည္ေရးသာျခင္းျဖစ္သည္။ ရွင္မႆဲသည္ ေအဒီ ၇၀-၈၀ ခန္႔က ယုဒလူမ်ဴိးမ်ား အတြက္ ရည္စူးၿပီး၊ ေရးသား ရျခင္းျဖစ္သည္။ ယုဒလူမ်ဳိးမ်ားသည္ ေရွးပေ၀သဏီ မွစ၍ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားသည္။ ယုဒလူမ်ဳိးမ်ား ဘ၀ျမႇင့္တင္ေပးမည့္သူ ကယ္တင္ရွင္ ေမရွိယ ယခု ေရာက္လာၿပီဟု လက္ခံႏိုင္ေစရန္ အလို႔ငွာ ေရးသားရျခင္း ျဖစ္သည္။ ယုဒလူမ်ဳိးမ်ားသည္ ဤကဲ့သို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိေသာ္ျငားလည္း ေမရွိယ တကယ္ေရာက္ရွိလာေသာ အခါ လက္မခံႏိုင္ၾကေခ်။ အေၾကာင္းမွာ သူတို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေသာ ေမရွိယသည္ ရာထူးဌာနႏၱႏွင့္ ဂုဏ္အသေရႏွင့္ ၾကြလာမည္ဟု ယူဆၾကေသာ္လည္း “အေစခံေမရွိယ” အသြင္ျဖင့္ ၾကြလာေသာေၾကာင့္ပင္။ ေယရုရွလင္ ၿမိဳ႕ရွိ နန္းေတာ္၌ မေမြးဖြား၊ ဗက္လင္ၿမိဳ႕ ႏြားစားခြက္၌ ေမြးဖြားေသာေၾကာင့္ သူတို႔ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တေနေသာ ေမရွိယ ျဖစ္ေၾကာင္းကို မယံုႏိုင္ၾကေပ။

ရွင္မႆဲသည္ ယုဒလူမ်ဳိးမ်ားအတြက္ ဦးတည္ရည္ရြယ္ၿပီး ေရးသားျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ရွင္မာကု (ေအဒီ ၇၀-၈၀) ႏွင့္ ရွင္လုကာ (ေအဒီ ၈၀) တို႔မူကား ေဟလသ လူမ်ားအတြက္ ဦးတည္ ရည္ရြယ္ၿပီးေရးသားျခင္းျဖစ္ေပသည္။ မယံုၾကည္သူ ေဟလသ လူမ်ဳိးမ်ားက သခင္ေယရႈအား ကယ္တင္ရွင္ အျဖစ္ လက္ခံႏိုင္ရန္ ရည္ရြယ္၍ ေရးသားျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ၀မ္းေျမာက္ဘြယ္သတင္ထဲ၌ ရွင္မာကုသည္ အရင္ဆံုးေရးသားသူျဖစ္ၿပီး၊ ရွင္မႆဲ ႏွင့္ ရွင္လုကာတို႔သည္ ရွင္မာကုေရးသားခ်က္မ်ားအေပၚ ကိုးကား၍ ေရးသားျခင္းျဖစ္သည္။

ရွင္ေယာဟန္သည္ (ေအဒီ ၁၀၀) ခန္႔က ဂရိပညာရွင္မ်ား အတြက္ ရည္စူးေရးသားရျခင္းျဖစ္သည္။ ဂရိလူမ်ဳိးမ်ား က အရာရာသည္ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မွ စတင္သည္ဟု ခံယူၾကသည္ (ေယ ၁း၁-၄)။ ထိုႏႈတ္ကပတ္ေတာ္သည္ လူျဖစ္လာၿပီး (ေယ ၁း၁၄) သူသည္ ခရစ္ေတာ္ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ဂရိ ဒႆနိက ပညာမွ ခရစ္ယာန္ ဘာသာသို႔ ကူးေျပာင္းသြားသည္။

၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ သတင္းေလးအုပ္ကို ႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္စား ခြဲျခားထားပါသည္။ ဤသို႔ ခြဲျခားရာတြင္ ေယရႈ အေၾကာင္း ေရးသားပံုႏွင့္ ေယရႈ အေပၚရႈျမင္ပံု၌ တည္ေနသည္။ ရွင္မႆဲ၊ ရွင္မာကု ႏွင့္ ရွင္လုကာတို႔ က သခင္ေယရငသည္ လူ႔ဇာတိခံယူကာ လူစင္စစ္္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဦးတည္ပါသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ဤ သံုးအုပ္ကို “အျမင္ျခင္းတူေသာ ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္သတင္းမ်ား” (Synoptic Gospels) ဟုေခၚပါသည္။ ေယရႈဘာလဲ ဆိုသည့္ အခ်က္ကို အဓိကထားသည္။ ရွင္ေယာဟန္မူကား သခင္ေယရႈသည္ ဘုရားသခင္ျဖစ္ေၾကာင္း ကို အဓိကထား၍ ျပဳစုထားေသာေၾကာင့္ “၀ိညာဥ္ေတာ္၏၀မ္းေျမာက္ဖြယ္သတင္း” (Spiritual Gospels) ဟုေခၚပါသည္။ ေယရႈဘာလဲ ဆိုျခင္းထက္ ေယရႈသည္ မည္သူနည္း ဆိုသည့္ အခ်က္ကို အဓိကထားပါသည္။ ဤ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ သတင္းေလးအုပ္သည္ သခင္ေယရႈ၏ ေဆာင္ရြက္မႈကို သံုးမ်ဳိးျဖင့္ေဖာ္ျပထားပါသည္။ ဤသံုးမ်ဳိးမွာ

၁။ ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္သတင္းေဟာၾကားျခင္း (Preaching)
၂။ သင္ၾကားျပသျခင္း (Teaching)
၃။ အနာေရာဂါၿငိမ္းေစျခင္း (Healing)

ဤစာအုပ္တြင္ ပါ၀င္ေသာ ေတာင္ေပၚတရားေတာ္သည္ သင္ၾကားျခင္းဘာသာတြင္ ပါ၀င္ၿပီး၊ ေရွးအခါမွ စ၍ “ေတာင္ေပၚတရားေတာ္” (Sermon on the mount) ဟု ေခၚဆိုပါသည္။

၂။ ေတာင္ေပၚေဒသနာေပၚေပါက္လာျခင္း
ေတာင္ေပၚတရားေတာ္သည္ ရွင္မႆဲ ခရစ္၀င္ အခန္းႀကီး ၅ မွ ၇ ထဲ၌ စုစည္းေရးသားထားပါသည္။ သိုု႔ရာတြင္ ရွင္လုကာ၌မူကား အခန္းႀကီး ၆၊ ၁၁၊ ၁၂၊ ၁၃၊ ၁၄ ႏွင့္ ၁၆ မ်ားတြင္ ျပန္လည္ေတြ႕ရၿပီး၊ ရွင္လုကာ အခန္းႀကီး ၆၊ ငယ္ ၂၀-၄၉ ၌ တစ္ခ်ဳိ႕ စုစည္းေရးသားထားပါသည္။ ဤ ေနရာတါင္ ေတာင္ေပၚ၌ မဟုတ္ပဲ၊ ေျမျပန္႔၌ ေဟာၾကားေသာ ေၾကာင့္ “ေျမျပန္႔ေဒသနာ” (Sermon on the plain) ဟုဆိုႏိုင္ပါသည္။ သိုု႔တိုင္ေအာင္ ရွင္မႆဲ၏ ေရးသားခ်က္အရ ေတာင္ေပၚတရားေတာ္ဟု နားလည္သိရွိရျခင္းျဖစ္သည္။ ေတာင္ေပၚတစ္ေနရာ၌ တစ္ထိုင္တည္း ေဟာေျပာဟန္မတူပါ။ ဤသို႔ဆိုရာ၌ အံ့ၾသယံုမွားရန္ မဟုတ္။ ရွင္မႆဲ မွစုစည္းေရးသားျခင္း မွ်သာျဖစ္ၿပီး၊ ေက်းဇူးေတာ္ခ်ီးမြမ္းဖိုု႔သာလွ်င္ျဖစ္သည္။

ေတာင္ေပၚေဒသနာ၏ေရးသားဟန္
ေတာင္ေပၚေဒသနာ၏ေရးသားဟန္မွာ –
(၁) သီခ်င္းစပ္ဆိုသကဲ့သို႔ ေရးသားသည္။ ေရွးယုဒ လူမ်ဳိးမ်ား၏ ေရးနည္း တစ္ရပ္ျဖစ္သည္ အစပိုင္းႏွင့္အဆံုးပိုင္း လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ ေရးေလ့ရွိသည္။ ပထမစာေၾကာင္းကို ဒုတိယစာေၾကာင္းက ထပ္ဆင့္ေဖာ္ျပသည္။ ဤကဲ့သို႔ ၿပိဳင္တူ ေရးသားနည္းကို (Rhyming) ေရးနည္း ဟုေခၚသည္။ ဓမၼေဟာင္း က်မ္းကို ေလ့လာေသာအခါ လိုက္ဖက္ညီေသာ သီခ်င္းႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဖက္ျဖစ္ေသာ ယွဥ္ၿပိဳင္ေရးသားနည္း Parallelism ကိုလည္းေတြ႕ႏိုင္သည္။

“မိုးေကာင္းကင္သည္ ဘုရားသခင္၏ ဘုန္းအသေရကို ၾကားေျပာ၍ မိုးမ်က္ႏွာၾကက္သည္ လက္ေတာ္ႏွင့္ လုပ္ေသာ အရာမ်ား ျပသ၏” (ဆာ ၁၉း၁)။
“သားလိမၼာသည္ ဖခင္၀မ္းသာေစၿပီး၊ မိုက္ေသာသားသည္ မိခင္၀မ္းနည္းေစသည္” (သု ၁၀း၁)။

ဤေရးသားနည္းမ်ား အနက္ အထက္ေဖာ္ျပပါ ဆာလံ ၁၉း၁ သည္ ထပ္ဆင္ေဖာ္ျပေရးသားနည္းျဖစ္ၿပီး၊ သုတၱံ ၁၀း၁ သည္ ပထမစာေၾကာင္းကို ေပၚလြင္ေစေအာင္ ဆန္႔က်င္ယွဥ္ၿပိဳင္ေသာ အေၾကာင္းအရာႏွင့္ တြဲ၍ ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္သည္။ “ေတာင္ေပၚတရားေတာ္၌လည္း ဤကဲ့သို႔ ေရးသားျခင္းမ်ဳိးေတြ႕ရွိႏိုင္ပါသည္”

“ျဖဴစင္ေသာအရာမ်ားကို ေခြးကို မေပးၾကႏွင့္၊ ပုလဲ ရတနာကို ၀က္ေရွ႕မွာ မခ်ထားၾကႏွင့္” (မႆဲ ၇း၆)။
“ေကာင္းေသာအပင္သည္ ေကာင္းေသာအသီး၊ မေကာင္းေသာအပင္သည္ မေကာင္းေသာ အသီးကို သီးတတ္၏” (မႆဲ ၇း၁၇)။

ေဖာ္ျပပါက်မ္းခ်က္မ်ားမွာ နမူနာေဖာ္ျပျခင္းသာျဖစ္ၿပီး၊ ေတာင္ေပၚတရားေတာ္တစ္ခုလံုးသည္လည္း ဤကဲ့သို႔ လိုက္ဖက္ညီစြာ ၿပိဳင္တူေရးသားျခင္းမ်ဳိး အသံုးျပဳပါသည္။ သခင္ေယရႈ သင္ေပးထားေသာ္ “ဆုေတာင္းျခင္း” ၌လည္း ဤကဲ့သို႔ ေရးနည္းမ်ဳိးေတြ႕ရပါသည္။
(၂) ေတာင္ေပၚတရားေတာ္ကို မရိုးႏိုင္ျခင္း၏ အၾကာင္းရင္တစ္ရပ္မွာ မ်က္စိႏွင့္ ေတြ႕ျမင္ရသကဲ့သို႔ ရုပ္လံုးေပၚေအာင္ ေရးသားထားျခင္းျဖစ္သည္။ ေတာင္ထိပ္၌တည္ေသာ ၿမိဳ႕ကို မကြယ္ႏိုင္။ မ်က္စိကား ကိုယ္၏ ဆီမီးအလင္းျဖစ္၏။ ကိုယ္မ်က္စိတံက်င္ရွိလ်က္ပင္ ညီအစ္ကိုအား သင္၏ မ်က္စိေရွ႕၌ရွိေသာ ေျငႇာင့္ငယ္ကို ထုတ္ပါရေစ ဟုေရးသားျခင္း၊ သဲေပၚႏွင့္ ေက်ာက္ေပၚ၌ အိမ္ေဆာက္သူ ႏွစ္ဦး၏ ဥပမာျဖင့္ ေရးသားျခင္းတို႔သည္ စကၡဳအာရံု ႏွင့္ ျမင္ရသကဲ့သို႔ ခံစားေစရန္ ေရးသားထားပါသည္။

ယခုအခါ ေဖာ္ျပခ်က္သည္ နမူနာသာျဖစ္၍ ေတာင္ေပၚတရားေတာ္ တစ္ခုလံုးဖတ္ရႈမွသာ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ ဂရိလူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ ယုဒလူမ်ဳိးမ်ားတို႔၏ ေရးသားဟန္ကြားျခားမႈ တစ္ခုရွိသည္။ ဂရိလူမ်ဳိးမ်ားသည္ စဥ္းစားရန္သြယ္၀ိုက္၍ ေရးသားတတ္ၿပီး၊ ယုဒလူမ်ဳိးမ်ားသည္ စဥ္းစားရန္ မလို တိုက္ရိုက္ေပၚ လြင္ေအာင္ ေရးသားေလ့ရွိသည္။ ဤေရးသားေသာနည္းသည္ အေရွ႕ႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ား၏ ျခားနားမႈ တစ္ရပ္ျဖစ္သည္။ အေရွ႕တိုင္းျပည္မ်ားသည္ ထင္ထင္ရွားရွားေရးသားတတ္ၾကၿပီး၊ အေနာက္တိုင္းျပည္မ်ားသည္ အရိပ္အျမြက္ေရးသားေလ့ရွိၾကပါသည္။ မ်က္ျမင္ထင္ရွား မရွိေသာ ေကာင္းကင္ ႏိုင္ငံပင္လွ်င္ ျမင္ေယာင္မိေအာင္ ေရးသားႏိုင္သည္။ ဤကဲ့သို႔ ပိုင္ႏိုင္စြာေရးသားျခင္းသည္ ဘုရားသခင္မွ ေဖာ္ျပထားျခင္းေၾကာင့္သာ။ မျမင္ရေသးေသာ ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံပင္လွ်င္ ျမင္ေယာင္မိေစႏိုင္ပါသည္။

(၃) မရိုးႏိုင္ေသာ အျခားေရးသားျခင္းတစ္ရပ္မွာ စကားပံုကဲ့သို႔ ေရးသားျခင္းျဖစ္သည္။ ယုဒ လူမ်ဳိးမ်ားသည္ လည္း ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားနည္းတူ တစ္ခုခုကို ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေျပာမည့္အစား စကားပံုႏွင့္ ထည့္ေျပာေသာအခါ အနည္းငယ္ ပိုေလ့ရွိပါသည္။ ေတာင္ေပၚတရားေတာ္၌ “မ်က္စိထုတ္ပစ္ျခင္းအေၾကာင္း” ႏွင့္ “လက္ျဖတ္ပစ္ျခင္း အေၾကာင္း” (မႆဲ ၅း၂၉-၃၀)၊ ေဖာ္ျပေသာအခါ တစ္သေ၀မတိမ္း လုိက္နာရန္ မဟုတ္ပါ။ မ်က္စိထုတ္ပစ္သည့္ တိုင္ေအာင္ စံုစမ္းေႏွာင့္ယွက္ျခင္း၊ အျပစ္ျပဳလုပ္ျခင္းမွ ရပ္နားသြားမည္ မဟုတ္ပါ။ က်န္တစ္ဖက္ႏွင္လည္း ျပစ္မွား ႏိုင္ပါေသးသည္။ သို႔ျဖစ္၍ တစ္သေ၀မတိမ္း လိုက္နာရန္ မဟုတ္၊ မေကာင္းေၾကာင္း၊ ဆင္ျခင္စရာျဖစ္သည့္ အေၾကာင္း ပံုသာဓကႏွင့္ ခုိုင္းႏိႈင္း ေျပာျဖင္းသာျဖစ္သည္။

သာဓကအသံုးျပဳျခင္း၊ ပိုပိုမိုမို ေဖာ္ျပျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ေဖာ္ျပလိုပါသည္။ ေတာင္ေပၚေဒသနာ၌ ေဖာ္ျပေသာ က်င့္ႀကံေနထိုင္လိုက္နာရမည့္ ေစခိုင္းခ်က္တစ္ခ်ဳိ႕ႏွင့္ အၿမဲေစာင့္ထိန္းလိုက္နာရမည့္ အရာမ်ား သိသာထင္ရွားေစရန္ သာဓကႏွင့္ ေဖာ္ျပခ်က္တစ္ခ်ဳိ႕ေတြ႕ရပါသည္။ ဤ အေၾကာင္းအရာႏွစ္ခုကို ခြဲျခားႏိုင္ဖို႔ လိုပါသည္။ ဥပမာ ေဖာ္ျပရေသာ္ “အဆိုးႏွင့္ မတုန္႔ျပန္ႏွင့္” ဆိုေသာစကားသည္ အၿမဲ လိုက္နာရမည့္ စကားျဖစ္သည္ (မႆဲ ၅း၃၉)။ သို႔ရာတြင္ ေပၚလြင္ထင္ရွားေစ၍ “သင္၏ပါးတစ္ဖက္ကို သူတစ္ပါးပုတ္လွ်င္ တစ္ဖက္ကို လွည့္ေပးဦးေလာ့” ဟုေျပာျခင္းသည္ ခ်ဲ႕၍ေျပာျခင္းျဖစ္ သည္။ “သစၥာမဆိုပါႏွင့္” ဟုေရးေသာ အခါ “အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို သစၥာဆိုမွ ယံုေစလို၍ မုသားမေျပာႏွင့္” ဟု ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။ တရားရံုး၌ သစၥာ မဆိုရဟု ဆိုလိုျခင္း မဟုတ္ပါ။ “ေျမႀကီးေပၚမွာ ဘ႑ာကို မဆည္းပူးၾကႏွင့္” ဟုဆိုရာတြင္ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ေသာ ေငြမ်ားကို ဘဏ္၌ မစုႏွင့္ ဟုဆိုလိုျခင္း မဟုတ္။ “သင့္စိတ္ႏွလံုးကို ေငြေၾကး မအုပ္စိုးေစႏွင့္” ဟုဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ေတြ႕သမွ်၊ ျမင္သမွ် ေယရႈ ႏႈတ္ထြက္ျဖစ္သည္ဆိုၿပီး၊ တစ္သေ၀မတိမ္း လိုက္နာရန္ မဟုတ္ပါ။ ထာ၀ရလိုက္နာရမည့္ အခ်က္မ်ားေပၚလြင္ေစရန္ သာဓကႏွင့္ ေရးသားျခင္းျဖစ္သည္။

– ဆက္ရန္ –

မွတ္ခ်က္။ သိကၡာေတာ္ရဆရာ ေဒါက္တာဆိုင္မြန္ေပါင္ခန္႔အင္း ေရးသားေသာ ေတာင္ေပၚတရားေတာ္ မွ ျပန္လည္ေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။