အျငိမ္းစားအင္ဂ်င္နီယာ ဦးသာမ်ဳိးရဲ့ ေျခေထာက္မွာ ေဗြပါလာသလားမသိပါ။ အျငိမ္းစားမယူခင္ အလုပ္ခြင္မွာရိွစဥ္ ကတည္းက မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးသြားလာေနရျခင္းကို ေက်နပ္ေနေသာ ဦးသာမ်ဳိး.. အခုလို အျငိမ္းစားယူလိုက္ျပီးဆိုေတာ့ သူ့အတြက္ပိုျပီး လြတ္လပ္ေရးရသြားျပီေပါ့။ အိမ္မွာေနတဲ့အခိ်န္ထက္ အျပင္ထြက္ခိ်န္က သူ့အတြက္ပိုရလာသည္။ ခရီးေဝးသြားစရာ မရိွရင္လည္း ေရႊျပည္သာဘက္ကို ေျခလ်င္လမ္းေလွ်ာက္သည္။ ဒလ ဘက္ကေန တံြေတးကို အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ကုန္းေၾကာင္းေလွ်ာက္ၾကျပန္သည္။ ေတာ္ရံုတန္ရံုလူေတြ မလုပ္တာကို သူတို႔လုပ္ၾကသည္။ သူ့အသက္အရြယ္ကလည္း ရွစ္ဆယ္နားကို ကပ္ေနျပီျဖစ္၍ ငယ္ရြယ္ေသာသူ တစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ေသာ္လည္း လူေရာ၊ စိတ္ပါ ႏုပ်ဳိတက္ၾကြေနဆဲ၊ သန္တုန္း၊ ျမန္တုန္း၊ ထစ္ကနဲဆိုရင္ လက္ကပါသြားျပီ။ သူကသည္လိုလူစားမ်ဳိး…..၊အခုလည္း တပည့္ေဟာင္းတစ္ဦးက အလည္ေခၚ၍ အိမ္ကသူ့အဖြါးႀကီးကို ေခါက္ထားျပီး မုဒံုဘက္ဆီကို တစ္ကိုယ္ေတာ္ ခရီးထြက္လာခဲ့ျပန္သည္။ ဦးသာမ်ဳိး စီးလာေသာ အေဝးေျပးေမာ္ေတာ္ယာဥ္က ခရီးသည္မ်ား ညစာစားဖို႔အတြက္ မုပၸလင္ တြင္ရပ္လိုက္သည္။ ေမာ္ေတာ္ကားစပယ္ယာက ခရီးသည္မ်ား ညစာစားဖို႔ ကားေပၚမွ ဆင္းနိုင္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္ရာ ဦးမ်ဳိးသာလည္း ထမင္းဆိုင္ထဲဝင္ျပီး ထမင္းမွာစားလိုက္သည္။
ဦးသာမ်ဳိးဆီမွာ ခ်စ္စရာေကာင္းျပီး အတုယူရမည့္ အရာေလးတစ္ခုရိွသည္။ ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္ေဒသ၊ ဘယ္စားေသာက္ ဆိုင္ကို ေရာက္သည္ျဖစ္ေစ၊ အစာမစားခင္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ လက္အုပ္ခီ်ျပီး တရိုတေသနဲ႔ ေက်းဇူးေတာ္ခီ်းမြမ္းျပီးမွသာ စားေသာက္တတ္သည့္ အက်င့္ေလးပင္ျဖစ္သည္။
ဦးသာမ်ဳိး ညစာစားျပီးသြားခိ်န္တြင္ ေနာက္ထပ္ခရီးသည္တင္ ကားတစ္စီးမွာ ဦးသာမ်ဳိး စားေနေသာ ထမင္းဆိုင္ေရွ႕သို႔ ဆိုက္လိုက္ပါသည္။ ကားေပၚမွ ခ်င္းမိသားစု တစ္စု ဆင္းလာျပီး ဦးသာမ်ဳိး၏ စားပဲြနွင့္ကပ္လ်က္ စားပဲြတြင္ ဝင္ထိုင္ျပီး ကိုယ္ႀကိဳက္ရာကိုယ္ မွာစားၾကသည္။ သူတို႔အဖဲြ႕ထဲတြင္ပါလာေသာ ခ်င္းမကေလးတစ္ဦးမွာ ေတာ္ေတာ္ကိုလွသည္။ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္၊ မ်က္နွာအေနအထား၊ ဆံပင္ကအစ ေျခဖ်ားအထိ ဘာတစ္ခုမွ အျပစ္ေျပာစရာမရိွေအာင္လွသည္။ ထိုခ်င္းမေလးကို ျမင္လိုက္သည္နွင့္ ဦးသာမ်ဳိးရင္ထဲတြင္ ေျဗာင္းဆန္သြားျပီး မ်က္လံုးနွစ္လံုး ကြ်တ္ထြက္သြားမတတ္ စူးစိုက္ကာ ၾကည့္ေနမိသည္။ ခ်င္းမေလးကေတာ့ ဦးသာမ်ဳိး၏ အျဖစ္ကို မသိရွာပါ။
သူတို႔အုပ္စုကလည္း ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္မ်ား ျဖစ္ျကသည့္အတိုင္း အုပ္စုထဲမွ အသက္ႀကီးႀကီးနွင့္ ခ်င္းအမ်ဳိးသားႀကီး တစ္ဦးက မတ္တတ္ရပ္ျပီး လက္အုပ္ခီ်ကာ အစားအစာအတြက္ ေက်းဇူးေတာ္ခီ်းမြမ္းေနသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည့္ ဦးသာမ်ဳိးရဲ့စိတ္ထဲမွာလည္း သူ . . .ခရစ္ယာန္ျဖစ္ေၾကာင္း ခ်င္းမေလးကိုလည္း သိေစခ်င္သည္။ မည္သည့္နည္းႏွင့္ ခရစ္ယန္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ လုပ္ျပရမလဲဟု စဥ္းစားရင္း ရုတ္တရက္ အႀကံေပၚလာကာ လက္ႏွစ္ဘက္ကို လက္အုပ္ခီ်ျပီး ေက်းဇူးေတာ္ခီ်းမြမ္းလိုက္သည္။ ဦးသာမ်ဳိးကို အကဲခတ္ေနသည့္ တစ္ဖက္စားပဲြဝိုင္းမွ ခ်င္းအမ်ဳိးသားႀကီးကလည္း အမွတ္မထင္ေတြ႕သြား၍ ဦးသာမ်ဳိးဆီသို့ ထလာျပီး . . .
”ဆရာႀကီးက ခရစ္ယာန္ထင္တယ္” ဟုေမးလိုက္ရာ ငါလုပ္လိုက္တာကို သူတို႔ျမင္သြားျပီဟု ေတြးကာ ဝမ္းသာအားရ နွင့္ . . .
”ဟုတ္ကဲ့ . . . ကြ်န္ေတာ္ခရစ္ယာန္ပါ။ ဒါနဲ႔ ေနပါဦး . . ကြ်န္ေတာ္ခရစ္ယာန္မွန္း ခင္ဗ်ားဘယ္လိုလုပ္ သိတာလဲ”
ဦးသာမ်ဳိးက မွင္ေသေသနွင့္ ဘာမွမသိသလိုျပန္ေမးလိုက္ရာ ခ်င္းအမ်ဳိးသားျကီးက . . .
”ကြ်န္ေတာ္က ဆရာႀကီးကို အေစာႀကီးကတည္းက အကဲခတ္ေနတာ။ ဆရာႀကီးလက္အုပ္ခီ်ျပီး ေက်းဇူးေတာ္ခီ်းမြမ္း ေနတာေတြ႕လို႔ခရစ္ယာန္မွန္းသိလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခရစ္ယာန္ေတြက အစာမစားခင္မွာပဲ ေက်းဇူးေတာ္ခီ်းမြမ္းတတ္ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ အခုဆရာႀကီးက ဘာျဖစ္လို႔ အစာစားျပီးမွ ေက်းဇူးေတာ္ခီ်းမြမ္းတာလည္းဆိုတာ သိခ်င္လို႔လာေမးတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို့အတြက္ နည္းနည္းထူးဆန္းေနလို့”
ဦးသာမို်း ေခါင္းနပန္းျကီးသြားျပီေပါ့။ ”ငါလည္း ခရစ္ယာန္ပါ” ဆိုသည္ကို တစ္ဖက္က ခ်င္းravးသိေအာင္ ေခ်ာ္လဲေရာထိုင္ျပီး လက္အုပ္ခီ်လိုက္ျခင္းသာျဖစ္သည္။ အမွန္တကယ္ေျပာရရင္ေတာ့ ေက်းဇူးေတာ္ခီ်းမြမ္းလိုက္ျခင္း ေတာ့မဟုတ္ပါ။ ခုလိုလာေမးေတာ့ ဘာျပန္ေျဖရမွန္းမသိေအာင္ ရုတ္တရက္အေျဖ ႀကပ္သြားသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ”စာဂ်ပိုး . . . သာမ်ဳိး” ပဲေလ။ ျပန္ေျဖဖို႔ အေျဖကခ်က္ခ်င္း ေခါင္းထဲေပၚလာသည္။
”ေက်းဇူးေတာ္ခီ်းမြမ္းတယ္ဆိုတာက အစာမစားခင္မွာဘဲ ခီ်းမြမ္းရမွာလား။ ခင္ဗ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ေျပာမယ္။ စားေသာက္ေနတုန္း အစာမေႀကဘဲ ေအာ့အန္မယ္ဗ်ာ။ စားေသာက္ေနတုန္း မူးလဲသြားမယ္ဗ်ာ။ တစ္ခ်ဳိ႕ဆို စားေသာက္ ေနတုန္း အသက္ေတာင္ပါသြားတဲ့သူေတြရိွတယ္။ အဲဒီလိုဘာမွမျဖစ္ဘဲနဲ႔ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ စားေသာက္ျပီးသြားတဲ့ အတြက္ ဘုရားကို ေက်းဇူးမတင္ရေတာ့ဘူးလား။ ေက်းဇူးေတာ္မခီ်းမြမ္းရေတာ့ဘူးလား။ ဒါမွလည္း ေက်းဇူးေတာ္ခီ်းမြမ္းတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ျပည့္ဝေတာ့မွာေပါ့။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ”
ဦးသာမ်ဳိးရဲ့ အေျဖကို ခ်င္းအမ်ဳိးသားႀကီးက တအံ့တၾသနဲ့ ပါးစပ္အေဟာင္းသား နားေထာင္ရင္း . . .
”အင္း . . .ဆရာႀကီးေျပာေတာ့လည္း ဟုတ္တာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို့လည္း ခရစ္ယာန္ေတြဆိုေပမယ့္ ဒီလိုမို်း တစ္ခါမွ မေတြးခဲ့မိဘူး။ ဆရာႀကီးေျပာသလို အစာမစားခင္ တစ္ႀကိမ္၊ စားျပီးတစ္ႀကိမ္ ေက်းဇူးေတာ္ခီ်းမြမ္းဖို႔ လိုတာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း မွတ္ထားရမယ္။ ေက်းဇူးတင္တယ္ေနာ္ ဆရာႀကီး ”
ခ်င္းအမ်ဳိးသားႀကီးကေတာ့ ဦးသာမ်ဳိးကို အထင္ႀကီးတစ္ခဲြသားနဲ့ နႈတ္ဆက္ျပီး သူ့စားပဲြဆီသို႔ ျပန္ထြက္သြားသည္။
ဦးသာမ်ဳိးမွာ ယခုမွပင္ ‘ဟင္း. . .’ကနဲ သက္ျပင္းခ်နိုင္ပါေတာ့၏။ ကိုယ့္အတတ္နဲ႔ကိုယ္ လုပ္လိုက္ျပီးမွ တစ္ဖက္မွ လာေမးလို႔သာ ျပန္ေျဖလိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ သူ့ပါးစပ္က ဘာေတြေျပာလိုက္လို႔ ဘာေတြထြက္သြားမွန္းကိုပင္ သူမသိလိုက္ပါ။ ခ်င္းမေလးဆီသို႔ ေရာက္ေနသည့္ သူ့ရဲ့ မသိစိတ္က အလိုလိုထြက္လာျပီး ေျပာလိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လိမ့္မည္။
ခ်င္းအမ်ဳိးသားႀကီးကေတာ့ ခုအခိ်န္ေလာက္ဆိုလွ်င္ ထိုအေၾကာင္းေတြကို သူ႔စားပဲြဝိုင္းမွာ ျပန္ျပီးေျပာေနေလာက္ျပီေပါ့။
ဦးသာမ်ဳိးမွာ တစ္ဖက္စားပဲြက ခ်င္းမေလးကို ေငးေမာၾကည့္ေနသည္။ ခ်င္းမေလးကလည္း ဦးသာမ်ဳိးကို ျပန္ျပီးေငးေမာၾကည့္ေနသည္။ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦးအၾကည့္ခ်င္းဆံုေနၾကေသာ္လည္း ၾကည့္ေနပံုျခင္းကေတာ့ျဖင့္ မတူပါ။ တစ္ဦးကတစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ့ လွပေျပျပစ္မႈအေပၚမွာ စိတ္ဝင္တစားနွင့္ ေငးၾကည့္ေနျခင္းသာျဖစ္ျပီး က်န္တစ္ဦး ကေတာ့ ေအာ္ . . . လူထူးလူဆန္း ပုဂၢိဳလ္ျကီးတစ္ဦးပါလားဆိုသည့္ အၾကည့္နွင့္ ေငးၾကည့္ေနသေယာင္ေယာင္ . . ။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ဦးသာမ်ဳိး၏ ပါးစပ္က ရမ္းျပီးေျပာလိုက္ေသာ တစ္ႀကိမ္မက ေက်းဇူးေတာ္ခီ်းမြမ္းရမည္ဆိုသည့္ စကားေလးတစ္ခြန္းသည္ ယေန႔ ယံုၾကည္သူတိုင္း သင္ခန္းစာယူရမည့္ စံနမူနာစကားေလးတစ္ခြန္းပင္ မဟုတ္ပါလား . . .။
ညြန္႔လြင္ (ကမာရြတ္)
မွတ္ခ်က္။ ။ေအာက္တိုဘာလထုတ္ ျမန္မာ့တမန္ မဂၢဇင္းမွေကာက္ႏုတ္တင္ျပထားပါသည္။