ကၽြႏ္ုပ္သည္ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၄ ႏွစ္ ခန္႔ က်မ္းစာေက်ာင္းတက္ေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ ေတာ္မီ ကိုသိၾကြမ္းခြင့္ ရခဲ့သည္။ သူသည္ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဘိုသီဘတ္သီ ဆံပင္ကို ဂုတ္အထိရွည္ေအာင္ ထားၿပီး လမ္းမေပၚတြင္ ဦးတည္ရာမဲ့ သြားလာတတ္သည့္ လမ္းသူရဲ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တူသည္။ က်မ္းစာေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ဟုထင္ျမင္စရာပံုစံ မရွိသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။
တစ္ရက္ ေတာ္မီ ကကၽြႏ္ုပ္ကိုေမးသည္…
“တရက္တခ်ိန္က်ရင္…ငါ ဘုရားသခင္ကို ရွာေတြ႕လိမ့္မယ္ လိုထင္သလား?”
ဘာေၾကာင့္ မွန္းမသိေသာ္လည္း ေတာ္မီ၏ ေမးခြန္းကို ကၽြႏ္ုပ္ မဆိုင္းမတြျပန္ေျဖလိုက္မိသည္…
“ငါလံုး၀မထင္ဘူး…မင္းသည္ပံုစံနဲ႔ တသက္လံုး ဘုရားသခင္ကို ရွာေတြ႕မယ္လို႔ ငါမထင္ဘူး”
ကၽြႏ္ုပ္၏ ဘုကလန္႔ အေျဖေၾကာင့္ အံ့ၾသ ေတြေ၀ေနေသာ သူ႔ကို ခဏအၾကာတြင္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္…
“တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္… ဘုရားက မင္းကို လာရွာဒါ ဆိုရင္ေတာ့ ေတြ႕မွာေပါ့”
ကၽြႏ္ုပ္ေျပာေသာ စကားကို အေသအခ်ာ နားလည္ ဟန္မရွိေသာ ေတာ္မီ… အတန္ၾကာ စဥ္းစား ေတြေ၀လ်က္ ေနသည္။
အခ်ိန္ကာလ မ်ား တေရြ႕ေရြ႕ကုန္ဆံုးသြားခဲ့ၿပီး ေနာက္ ကၽြႏ္ုပ္ က်မ္းစာေက်ာင္းမွ ဘြဲ႕ရခဲ့သည္။ ေတာ္မီ လည္း ကၽြႏ္ုပ္ ဘြဲ႕ရေသာ ႏွစ္မွာပင္ ေက်ာင္းၿပီး၍ ဘြဲ႕ရခဲ့သည္။ ေအာင္ျမင္စြာ ဘြဲ႕ရသည့္ သူ႔အတြက္ သူ႔အတြက္ ၀မ္းသာခဲ့သည္။ က်မ္းစာေက်ာင္း မွ ဘြဲ႕ရၿပီးေနာက္ပိုင္း ကၽြႏ္ုပ္သည္ အျခား က်မ္းစာေက်ာင္းတစ္ခုတြင္ စာခ် ဆရာ အျဖစ္ အလုပ္ရရွိသည္။ ႏွစ္ အတန္ၾကာျပန္ ေသာအခါ ေတာ္မီ တစ္ေယာက္ ကင္ဆာေရာဂါ ရၿပီး ဆရာ၀န္ မ်ားက လက္ေလွ်ာ့ ရသည့္အဆင့္ ေရာက္ေနၿပီ ဆိုသည့္ သတင္း ကို အမွတ္မထင္ ၾကားလိုက္ရသည္။ သူ႔ အတြက္ စိတ္မေကာင္း၊ အထူးသျဖင့္ က်မ္းစာေက်ာင္းသား ဘ၀ က သူႏွင့္ အတူ သြားလာလႈပ္ရွား ခဲ့သည့္ အျဖစ္အပ်က္ မ်ား ကၽြႏ္ုပ္၏ အေတြးအာရံုထဲတြင္ တခုၿပီးတခု ေပၚလာသည္။ သူ၏ လိပ္စာ ကို စံုစမ္း၍ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ သြားေတြ႕ၿပီး အားေပးစကား ေျပာမည္ ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည့္ အခ်ိန္တြင္၊ ေတာ္မီ ကၽြႏ္ုပ္၏ ရံုးခန္းကို ေရာက္လာသည္။
ကၽြႏ္ုပ္သူ႔ကို ေနာက္ဆံုး ေတြ႕သည့္ အခ်ိန္ႏွင့္ စာလွ်င္ ပိန္လွီေသးငယ္ သြားသည္။ ကင္ဆာ ေရာဂါဖိစည္း မႈႏွင့္ ကုသမႈ အဆင့္ဆင့္ေၾကာင့္ တခ်ိန္က ရွည္လ်ား ၍ ထူထူထဲထဲ ရွိခဲ့ေသာ ဆံပင္ မ်ားလည္း မရွိေတာ့၊ တမွင္စ ႏွစ္မွင္စ သာေခါင္းထိပ္တြင္ ရွိေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူ၏ မ်က္လံုး မ်ားသည္ အရင္ကထက္ ပို၍ ေတာက္ေနသလား၊ အားတက္ အားမာန္ ရွိေနသလားဟု ထင္မိသည္။
ေတြ႕ေတြ႕ျခင္း “ဟယ္လို ေတာ္မီ…သိပ္ေနမေကာင္းဘူး ၾကားလို႔ မင္းကို လာရွာမလို႔ စဥ္းစားေနဒါ” ဟု ေျပာၿပီး သူ႔ကို ၀မ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္…
“ဟုတ္တယ္ သူငယ္ခ်င္းရာ ငါကင္ဆာေရာဂါ ရတယ္.. နဲနဲေတာင္ ၾကာသြားၿပီ အခု ဆရာ၀န္ ေတြက ငါ့ကို လက္ေလွ်ာ့ လိုက္ၾကၿပီ… ငါ မၾကာခင္ ေလာကႀကီးကို စြန္႔ခြါသြားရေတာ့မယ္”။
ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ေတာ္မီ ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္ အေၾကာင္းကိုမ်ား အတန္ၾကာေအာင္ စၿမံႇျပန္ေျပာဆို ရီေမာၾကၿပီး ေနာက္ေတာ္မီက…
“ငါမင္းကို မရရေအာင္ လာရွာဒါ အဓိကေျပာစရာ တစ္ခုရွိလို႔ပါ” ဟုဆိုရင္း ၿပံဳးရယ္ ေပ်ာ္ျမဴးေနေသာ သူ၏ မ်က္နာ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ျဖစ္သြားကာ တစ္မိနစ္ နီးပါး ဘာမွ် ဆက္မေျပာဘဲ ဆိတ္ၿငိမ္ေနသည္။ ကၽြႏ္ုပ္က…
“ေျပာပါ သူငယ္ခ်င္…ငါနားေထာင္ေနတယ္” ဟု အားေပးရင္းသူ ေျပာလာမည့္ စကားကို နားစြင့္လိုက္သည္။ ေတာ္မီက…
“မင္းငါ့ကို ေျပာခဲ့ဘူးတဲ့ စကား တစ္ခြန္း ကို မွတ္မ်ား မွတ္မိေလ မလားသိဘူး… ငါဘယ္လိုဘဲ ဘုရားကို ရွာရွာ ေတြ႕မွာ မဟုတ္ပါဘူး လို႔ မင္း ေျပာခဲ့ဘူးတယ္ေလ၊ ေအး ဒါေပမဲ့ ဘုရားက မင္းကို ရွာရင္ေတာ့ ေတြ႕မွာေပါ့ လို႔ မင္းဆက္ေျပာ ခဲ့ေသးတယ္” ဟု ေအးေဆးတည္ၿငိမ္ စြာ ေျပာလာသည္.. ကၽြႏ္ုပ္က…
“မွတ္မိဒါေပါ့ ေတာ္မီရာ” ဟု ျပန္ေျဖလိုက္ေသာ အခါ သူက ဆက္ေျပာသည္…
“ဟုတ္တယ္ မင္းေျပာခဲ့ဒါ အရမ္းမွန္တယ္… ငါေလ တသက္လံုး ဘုရားသခင္ကို ရွာေဖြခဲ့တယ္ ဒါေပမဲ့ မေတြ႕ခဲ့ဘူး… ကင္ဆာေရာဂါလည္း စ ျဖစ္ေရာ.. ငါ ဂေယာင္ ေျခာက္ျခားျဖစ္သြားတယ္… ဘုရားသခင္ ကိုမွ ရွာ မေတြ႕ေသးဒါ…ငါေသရင္ေတာ့ ျပႆနာဘဲ လို႔ စဥ္းစားရင္း…ငါ့ရဲ႕ ေန႔ရက္ ကာလ ေတြကို စိုးရိမ္ ထိပ္လန္႔ စိတ္ေတြနဲ႔ တရက္ၿပီးတရက္ ကုန္ဆံုးခဲ့ရတယ္”
ဆက္ေျပာမည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ား အတြက္ စကားလံုး မ်ားကို ေရြးခ်ယ္ေန သလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဆက္ေျပာမည့္ အရာမ်ားအတြက္ အားတင္း ေနသလားမသိ ခဏတာ ၿငိမ္သက္ၿပီး ဆက္ေျပာသည္…
“တစ္ရက္ က်ေတာ့ ဆရာ၀န္ က ငါ့ ကင္ဆာေရာ ကုလို႔ မရေတာ့ဘူး အူမႀကီးကေန၊ တကိုယ္လံုး ျပန္႔ သြားၿပီလို႔ ေျပာေတာ့၊ ငါ ေဆာက္တည္ရာ မရျဖစ္သြားတယ္၊ ငါ တကယ္ ေသ ရေတာ့မယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဘုရားသခင္ကိုလည္းရွာလို႔ မေတြ႕ေသးဘူး…ဘာလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ လို႔စဥ္းစားခဲ့တယ္၊ ငါဘုရားသခင္ကို အေသအလဲ က်ဳိးစားၿပီး ဆက္ရွာတယ္၊ ဒါေပမဲ့ မထူးဘူး ဘုရားသခင္ကို ငါမေတြ႕ခဲ့ဘူး… အဲဒီ အခ်ိန္မွာဘဲ မင္းေျပာခဲ့ဘူးတဲ့ စကားတစ္ခြန္း ငါ့စိတ္ထဲ၀င္လာျပန္တယ္”
“ဟုတ္လား ဘာမ်ားပါလိမ့္” ဟု ကၽြႏ္ုပ္ကျပန္ေမးလိုက္သည္။ သူက…
“မင္းေျပာခဲ့ဘူးတယ္ေလ… လူတစ္ေယာက္ကို သိပ္ခ်စ္ပါလ်က္ I love you လို႔ ႏႈတ္က မေျပာဖူးဘူး ဆိုရင္ အရမ္း ၀မ္းနည္းစရာဘဲ လို႔ မွတ္မိလား မသိဘူး” ကၽြႏ္ုပ္က မွတ္မိေၾကာင္း ျပန္ေျပာလိုက္ရာ ေတာ္မီ က…
“ငါ မၾကာခင္ေသရေတာ့မယ္ အနည္းဆံုး ငါ့ အေဖအေမ နဲ႔ ညီေလးတို႔ကို ေပ်ာ္သြားေအာင္ I love you လို႔ ေျပာမယ္ လို႔ ငါ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္တယ္… အဲဒါနဲ႔ တစ္မနက္ အိမ္ေရွ႕ ဧည့္ခန္းမွာ သတင္းစာ ထိုင္ ဖတ္ေနတဲ့ အေဖ့ ေရွ႕ကို ငါ တြန္႔ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္ သြားၿပီးရပ္လိုက္တယ္၊ အေဖက ဖတ္လက္စ သတင္းစာကို နည္းနည္း ေအာက္ခ် လိုက္ၿပီး… ေဟ့သားႀကီး ဘာျဖစ္ေနဒါလဲ လို႔ ေမးတယ္”
“ငါလည္း ရွိသမွ် အားကို ျဖႇစ္ညႇစ္ၿပီး I love you အေဖလို႔ေျပာလိုက္တယ္”
ေတာ္မီ ကဆက္ေျပာသည္
“ ကၽြန္္ေတာ့ ႏႈတ္က အေဖ့ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ စကား တစ္ခြန္း အေဖ မၾကားဘူး လိုက္ရဘဲ ကၽြန္ေတာ္ အေဖ့ကို မထားခဲ့ခ်င္လို႔ပါ၊ အေဖ့ကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ပါတယ္၊ လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့၊ အေဖ ဖတ္လက္စ သတင္းစာကို ခ်ၿပီး ငါ့ ကို ရွိရွိသမွ်အားနဲ႔ ဖက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ရိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုၿပီး ငါလည္း မင္းကို ခ်စ္ပါတယ္ သားႀကီးရယ္ လို႔ သံုး ေလးခါ မကျပန္ေျပာတယ္ ”
“အဲဒီည ငါ ငယ္ငယ္တုန္းကလို အေဖနဲ႕ အတူ အိပ္တယ္…တညလံုး အေဖနဲ႔ ငါငယ္ငယ္တုန္း က အေၾကာင္းေတြ ေျပာျဖစ္တယ္..မနက္မိုးလင္းေတာ့ ေျပာစရာ မကုန္ႏိုင္ေသးဘူး… အေဖ့ ရုံးသြားဖို႔ အ၀တ္အစားလဲ ရင္း ေျပာလက္စ စကားေတြကို ဆက္ေျပာေနတယ္၊ အေဖ အရမ္းေပ်ာ္ခဲ့တယ္”
“အေဖ့ကို ခ်စ္ေၾကာင္း ေျပာၿပီး အေမနဲ႕ ညီေလးကို လည္း ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္၊ အေဖထက္စာရင္ အေမနဲ႔ ညီေလး နဲ႕ ကို ေျပာရတာ ပိုလြယ္ခဲ့ပါတယ္၊ သူတို႔လည္း အေဖ့လိုဘဲ ငါ့ကို ဖက္ၿပီး မ်က္ရည္က် ၾကတယ္။ ညီေလးကို ေျပာတဲ့ ည ညီေလး နဲ႔ အတူ ငယ္ငယ္တုန္းကလို ဘဲ အတူတူ အိပ္ ၿပီး တညလံုး စကားေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္၊ ငယ္ငယ္ တုန္းက အတူတူ ခုိးခဲ့ ဆိုးခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေတြက အစ ဘယ္သူ႔ကို မွ မေၿပာခဲ့ဘူးတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ကို ေျပာရင္း မိုးလင္းသြားတယ္၊ အေဖ့လိုဘဲ အေမနဲ႔ ညီေလးလည္း အရမ္းေပ်ာ္သြား ၾကတယ္”
“ငါ့ရဲ႕ စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ မၾကာခင္ ခြဲခြါသြားရေတာ့မဲ့ ငါ့မိသားစု စိတ္ခ်မ္းသာ ရာ ရသြားၾက ပါလား လို႔ စဥ္းစားမိတယ္၊ ေသမင္းရဲ႕ အရိပ္လြမ္းမိုးေသာ ခ်ဳိင့္ထဲ မွာ ေလွ်ာက္လွမ္းေနရတဲ့ အခ်ိန္ ၾကမွ ငါတို႔ မိသားစု ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားဟာ ပိုၿပီး ေလးနက္လာပါလားလို႔ ဆင္ျခင္လိုက္မိတယ္”
“အဲဒီလို ဆင္ျခင္လိုက္မိတဲ့ေနာက္ပိုင္းက်မွ ငါ ဘယ္တုန္းကမွ ရွာ လို႔ မေတြ႕ခဲ့တဲ့ ဘုရားသခင္ကို ငါေတြ႕ခဲ့တယ္၊ ဘုရားသခင္ ဟာ ငါ့ရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲမွာ ၀င္လာ တယ္ ဆိုဒါ ငါ အေသအခ်ာ နားလယ္ သြားတယ္၊ အဲဒီေနာက္ ငါ ေသရင္ ဘယ္ကို သြားရမလဲ ဆိုဒါကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း နားလည္ သေဘာေပါက္သြားတယ္၊ ငါ့ရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲ ကို ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ၀င္လာတဲ့ ေယရႈ ခရစ္ေတာ္ ရဲ႕ လွံေတာ္နဲ႕ ေတာင္ေ၀းေတာ္ က ငါ့ကို ခ်မ္းသာေစခဲ့တဲ့ အျပင္ ငါ့ရဲ႕ ၀ိညဥ္ကို ကယ္တင္ခဲ့ၿပီးၿပီ ဆိုဒါကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ငါသေဘာေပါက္သြားတယ္၊ အဲဒီေနာက္ ငါေသရမွ ကိုစိုးရိမ္ခဲ့တဲ့ စိတ္ေတြလည္း ေပ်ာက္သြားတယ္ ” ဟုေျပာသည္။
“မင္းငါ့ကို ေျပာခဲ့သလိုဘဲေပါ့… ဘုရားသခင္ကို ငါက်ဳိးစား ရွာခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြ တုန္းက ရွာလို႔ မေတြ႕ခဲ့ဘူး… ဘုရားသခင္ ငါ့ကို ရွာတဲ့ အခ်ိန္ၾကမွ ေတြ႕သြားတယ္၊ ဒီ အျဖစ္အပ်က္ ေတြ ငါမေသခင္ မင္းကို ေျပာသြားခ်င္လို႔ ဒီေန႔ မင္းဆီကို ေရာက္လာဒါပါ” ဟု သူကဆိုသည္။
ေတာ္မီ ေျပာေသာ သူ႔ႏွင့္ မိသားစု အေၾကာင္းက ကၽြႏ္ုပ္၏ ႏွလံုးသားတြင္ ေဖာ္ျပ၍ မတတ္ႏိုင္ေသာ တို႔ထိ ခံစားမႈ တစံုတခုကို ျပင္းထန္စြာ ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူျဖတ္သန္းခဲ့ရသည့္ ၀ိညဥ္ေရးရာ တိုက္ပြဲ အေၾကာင္းကို ကၽြႏ္ုပ္၏ က်မ္းစာေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသားမ်ားအား ျပန္ ေ၀ငွေပးရန္ ေတာင္းဆိုလိုက္ရာ၊ သူက လိုက္လိုက္ေလ်ာေလ်ာ လက္ခံလိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ သူ လာႏိုင္မည့္ ရက္ကို ၀မ္းသာအားရ ညိႇႏိႈင္းၿပီး အစီအစဥ္ဆြဲလိုက္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေတာ္မီ တစ္ေယာက္ သူ ေ၀ငွသက္ေသခံရန္ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ခ်ိန္းထားသည့္ ေန႔တြင္ မေရာက္လာ ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ခ်ိန္းဆိုထားသည့္ ရက္ေရာက္ရန္ ရက္ အနည္းခန္႔ အလိုတြင္ ေတာ္မီ ထံမွ ဖုန္း၀င္လာသည္။
“သူငယ္ခ်င္း… ငါ အရမ္းလာခ်င္တယ္…ဒါေပမဲ့ ငါေရာက္မလာႏိုင္ေတာ့ဘူးထင္တယ္…ငါ အခု မထႏိုင္ေတာ့ဘူး” အားတင္းလ်က္ေျပာေသာ သူ၏ အသံကို ၾကားရေသာအခါ ကၽြႏ္ုပ္သူ႔ကို ဆုေတာင္းေပးရင္း အားေပးစကား အနည္းငယ္ ေျပာျဖစ္လိုက္သည္။
ေနာက္တစ္ရက္ ေတာ္မီသည္ ထာ၀ရဘုရား၏ အိမ္ေတာ္မွာ အစဥ္အၿမဲ ေနရန္ အတြက္ သူခ်စ္ေသာ မိသားစုကို စြန္႔ခြါခဲ့သည္။ ေတာ္မီ ဆံုးသြားသည့္ သတင္းကို သူ၏အေဖထံမွ ၾကားရသည္။ သူ၏ အုတ္ဂူ ေပၚတြင္ ေရးသားမည့္ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္ ကို ကၽြႏ္ုပ္အား ေရြး ခိုင္းရန္ ေတာ္မီ က မေသခင္ မွာသြားခဲ့ေၾကာင္း သူ၏ ဖခင္ကေျပာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ေတာ္မီ ၏ အုတ္ဂူထက္တြင္ ေရးထြင္းမည့္ က်မ္းစာ တပိုဒ္ကို ေရြးေပးလိုက္သည္။
“Blessed are those who recognize they are spiritually helpless. The kingdom of heaven belongs to them.” (Matthew 5:3)(God’s Word translation)
ေသာင္းႏိုး