သာယာေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ ဘ၀၏ ေန႔ရက္မ်ားစြာ ကိုျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီး တစ္ရက္၊ ကၽြႏ္ုပ္၏ ေလာကခရီးစဥ္ ကို အဆံုးသတ္ခဲ့ရသည္။ ပထမဦးဆံုး သတိျပဳမိေသာ အရာကား တရားရံုး တစ္ခု၏ အျပင္ဖက္ နားခန္းတြင္ မိမိ၏ အလွည့္ ကိုေစာင့္ေနေသာ သူ တစ္ဦးအျဖစ္ မိမိကိုယ္မိမိ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရျခင္းတည္း…

ရုတ္တရက္ တံခါးပြင့္လာၿပီး တစံုတေယာက္က ၀င္လာရန္ကၽြႏ္ုပ္ကို ေခၚသည္။ တရားရံုးထဲ ေရာက္ေသာအခါ ေဘးဘီ ၀ဲယာကို စူးစမ္းသည့္အေနျဖင့္ ၾကည့္လုိက္သည္။ တရားရံုး၏ လက္ယာဖက္ တေနရာတြင္ ကၽြႏ္ုပ္ကို စူးစူးရဲရဲ စိုက္ၾကည့္ ေနေသာ သူ တစ္ေယာက္ကို သတိျပဳမိလိုက္သည္။ တရားလိုေရွ႕ေန ျဖစ္မည္ဟု စိတ္တြင္ခံစားနားလည္လိုက္သည္။ သူ၏ မ်က္လံုးစိမ္းမ်ား ေၾကာင့္ အနည္းငယ္ ေက်ာခ်မ္းသလို ခံစားမိသည္။ အားငယ္စိတ္ မသိမသာ ၀င္ေရာက္လာသည္။ ကၽြႏ္ုပ္ေတြ႕ဖူး ခဲ့သမွ် ထဲတြင္ စက္ဆုတ္ဖြယ္ အေကာင္းဆံုး သူတစ္ေယာက္ျဖစ္မည္ ဟုထင္သည္။

ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ ျပင္ဆင္ထားေသာ ထိုင္ခံုတြင္ ထိုင္ၿပီး မိမိ၏ ၀ဲဖက္ ကို ၾကည့္လိုက္ရာ ႏွစ္လိုဖြယ္ ေကာင္းေသာ ပုဂိၢဳလ္တစ္ေယာက္ ထိုင္ေနၿပီး၊ တည္ၿငိမ္ ေအးေဆးေသာ အၿပံဳးႏွင့္ ၿပံဳးျပေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ကၽြႏ္ုပ္၏ ေဘးတြင္ ေနရာယူ ထိုင္ေနေသာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ေရွ႕ေနျဖစ္ဟု တထစ္ခ် နားလည္လိုက္သည္။ အားကိုးေသာ အၾကည့္၊ ေက်းဇူးတင္ေသာ အၾကည့္ႏွင့္ သူ႔ကို အသံတိတ္္ ႏႈတ္ဆက္ ၿပီး တရားသူႀကီး ထိုင္မည့္ ဖက္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ တရားသူႀကီး မရွိေသးပါ။

အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ လွည့္ၾကည့္လ်င္ ရိုင္းသည္ ဟုအထင္ခံရမည္ကို စိုးသျဖင့္ ရင္ခုန္လႈပ္ရွားျခင္းကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ထိမ္းခ်ဳပ္ရင္း တိတ္ဆိတ္စြာျဖင့္ ေရွ႕ဖက္ကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ မိမိ၏ ေရွ႕ေနကို ရင္းႏွီးဖူး သလိုလို စိတ္တြင္ ခံစားမိသည္။ မည္သည့္ အခ်ိန္တြင္ ေတြ႕ခဲ့ဖူး ပါလိမ့္… အေျပးအလႊား စဥ္းစားသည္…မမွတ္မိပါ..သို႔ေသာ္ေသခ်ာ သည္ တခ်ိန္တုန္းက တေနရာ မွာေတြ႕ခဲ့ဖူးသည္။

အခန္းေထာင့္ ရွိ တံခါး ပြင့္လာၿပီး ခန္႔ျငား တင့္တယ္ေသာ ၀တ္စံု ၀တ္ထားသည့္ တရားသူႀကီး ၀င္လာသည္။ အလြန္႔အလြန္ ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္း ၿပီး ဂုဏ္အသေရ ႏွင့္ ျပည့္စံု လြန္းလွသျဖင့္ မ်က္ေတာင္ ပင္ တစ္ခ်က္မွ် မခတ္အားဘဲ အားက်စြာျဖင့္ ၾကည့္မိသည္။ တရားသူႀကီး ထိုင္မည့္ ပလႅင္တြင္ ထိုင္ၿပီး တရားစီရင္ျခင္း စမည္ဟု အမိန္႔ေပးသည္။

တရားသူႀကီး၏ အမိန္႔ ေပး ၿပီးၿပီးခ်င္း တရားလိုေရွ႕ေန ထလာၿပီး…

“တရားသူႀကီးမင္း ခင္ဗ်ား…ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္ စာတန္ျဖစ္ပါတယ္ … အခုေရာက္လာတဲ့ လူဟာ ငရဲ ျပည္ကို သြားသင့္ တဲ့ လူ ျဖစ္ေၾကာင္း ခိုင္လံုတဲ့ အေထာက္အထား ႏွင့္ တကြ တင္ျပ ခ်င္ပါတယ္” ဟု ေျပာသည္။ ထို႔ေနာက္ ဘ၀ တေလွ်ာက္လံုး ကၽြႏ္ုပ္ လိမ္ညာ ေျပာဆိုခဲ့ မိသမွ် တစ္ခုၿပီးတစ္ခု အေထာက္အထား ႏွင့္တကြ တင္ျပသည္။ ခိုးခဲ့ဖူး သမွ်၊ ဆိုးခဲ့ဖူးသမွ် အရာမ်ားကိုလည္း ဆက္လက္ တင္ျပသည္။ မၾကားခ်င္ အဆံုး ၾကားေနရသည္။ စိုးရိမ္ျခင္း ႏွင့္အတူ အားငယ္ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္မ်ား ၀င္လာသည္။ ရွက္စရာ ေကာင္းေသာ လူမသိ သူမသိ က်ဴ းလြန္ခဲ့မိသမွ် အရာမ်ားကို ၾကားရေသာအခါ မိမိကိုယ္ မိမိ ရြံ႕ရွာဖြယ္ သတၲ၀ါ တစ္ေကာင္အလား ခံစားရသည္။ ကၽြႏ္ုပ္၏ ေရွ႕ေနကိုပင္ အားနာ စိတ္မ်ား၀င္လာသည္။ လွည့္္ မၾကည့္ရဲေလာက္ေအာင္ခံစားမိသည္။

ကၽြႏု္ပ္ က်ဴ းလြန္ ခဲ့သမွ် အမွားမ်ားကို နာရီေပါင္း မ်ားစြာ ေရပက္မ၀င္ တင္ျပေျပာဆိုေသာ စာတန္ကို ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း အလြန္႔အလြန္ စိတ္ပ်က္မိသည္။ တဆက္တည္းမွာပင္ ဘာ တစ္ခြန္းမွ တင္ျပျခင္း၊ ျငင္းဆိုျခင္း မျပဳေသာ မိမိ၏ ေရွ႕ေနကို လည္း စိတ္ဓါတ္က်စျပဳလာသည္။ လူသားပီပီ ဆိုးခဲ့ဘူးေပမဲ့ ေကာင္းသည့္ အရာမ်ားစြာကိုလည္း ျပဳခဲ့ဖူး ပါသည္။ ဘုရားေက်ာင္း လည္း တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး တက္ခဲ့ပါသည္။ ဆယ္ဖို႔တစ္ဖို႔လည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေပးခဲ့ပါသည္။ မုဆိုးမ ႏွင့္ မိဘမဲ့ ကေလးမ်ားကို လည္း ကၽြႏု္ပ္ေလာက္ ၾကည့္ရႈ ေပးကမ္းသူ မ်ားမ်ားစားစား ရွိမည္ မထင္ပါ။ တရားသူႀကီး သိေအာင္ နည္းနည္းေတာ့ ေျပာျပသင့္သည္ ဟုထင္သည္။

စာတန္သည္ ကၽြႏ္ုပ္ က်ဴ းလြန္ခဲ့သမွ် အမွားေပါင္းခ်ဳပ္ကို နာရီေပါင္းမ်ားစြာ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုး တင္ျပ၍ ၿပီးေသာ အခါ… “တရားသူႀကီးမင္း ခင္ဗ်ား… အဲဒီ အခ်က္မ်ားကို ေထာက္ရႈျခင္းျဖင့္ ဤလူသားသည္ ေကာင္းကင္ ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ လားလားမွ် ထိုက္တန္ေသာသူ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ငရဲျပည္ကို ပို႔ေပးပါရန္ ေလးစားစြာ တင္ျပအပ္ပါတယ္” ဟု နိဂံုးခ်ဳပ္ သည္။

စာတန္၏ တင္ျပျခင္း ၿပီးေသာအခါ ကၽြႏ္ုပ္၏ ေရွ႕ေန ျငင္သာစြာ ရပ္ၿပီး တရားသူႀကီးမင္း၏ စားပြဲေရွ႕ အထိ ထြက္လာခြင့္ ေပးပါမည့္ အေၾကာင္း ေတာင္းေလွ်ာက္ရာ စာတန္ က အႀကီးအက်ယ္ ကန္႔ကြက္ေသာ္လည္း တရားသူႀကီး က အခြင့္ေပးသည္။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ထို အခ်ိန္မွသာ မိမိ၏ ေရွ႕ေနကို အေသအခ်ာ ၾကည့္ခြင့္ရသျဖင့္ သူ၏ မ်က္နာကို ၾကည့္လိုက္ရာ ေယရႈ သခင္ကိုယ္တိုင္ ျဖစ္ေနေၾကာင္း နားလည္သိရွိလိုက္သည္။

ေယရႈက တရားသူႀကီးအား… “အဖ ခမည္းေတာ္… စာတန္ တင္ျပခဲ့တဲ့ အရာေတြ အားလံုး မွန္ပါတယ္ သား မျငင္းပါဘူး… အျပစ္ရဲ႕ အခ ဟာ ေသျခင္းျဖစ္တယ္… အဲဒါေၾကာင့္ ဒီလူဟာ အျပစ္ေပးျခင္း ခံထိုက္ပါတယ္” ဟု ေအးေဆးတည္ၿငိမ္စြာ ေျပာၿပီး…

“’ဒါေပမဲ့ ခမည္းေတာ္ ဒီလူ ရဲ႕ အျပစ္ေတြ အားလံုးကို ေဆးေၾကာဖို႔ သား ကရာနီကုန္းေပၚမွာ အသတ္ခံ ခဲ့ၿပီးၿပီ…ဒီလူ ဟာ သားကို သူ႔ရဲ႕ ကယ္တင္တဲ့ အရွင္သခင္ ျဖစ္တယ္လို႔ ခံယူ ေၾကညာ ထားၿပီးသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္၊ ဒီလူဟာ သားရဲ႕ အပိုင္ျဖစ္တယ္၊ သားသူ႔ကို ပိုင္တယ္ ခမည္းေတာ္” ဟု ေျပာသည္။ ေယရႈ က ဆက္လက္ၿပီး….

“ဒီလူရဲ႕ နာမည္ဟာ အသက္စာေစာင္ထဲမွာ ပါၿပီးသြားပါၿပီ ခမည္းေတာ္၊ သားရဲ႕ လက္ထဲကေန သားရဲ႕ အပိုင္ျဖစ္တဲ့ လူ တစ္ေယာက္ကို ဘယ္သူ မွ လုယူခြင့္ မရွိပါဘူး၊ စာတန္ က အခုအခ်ိန္ထိ သေဘာမေပါက္ႏိုင္ဘူး… သားရဲ႕ အပိုင္ ဒီလူဟာ တရားစီရင္ျခင္းကို ခံရမည့္သူ မဟုတ္ဘူး…ေက်းဇူးေတာ္ ခံစားရမဲ့သူ ျဖစ္တယ္ ”

ထို႔ေနာက္ ေယရႈ ကၽြႏ္ုပ္အနားသို႔ ျပန္လွည့္လာ၍ ထိုင္ကာ တရားသူႀကီးမင္း ဖက္လွည့္ၿပီး … “တျခား ေဆာင္ရြက္စရာ တစ္ခုမွ မရွိေတာ့ပါဘူး… သား အားလံုးေဆာင္ရြက္ၿပီးသြားခဲ့ပါၿပီ” ဟု ေျပာသည္။

တရားသူႀကီးက စားပြဲေပၚတင္ထားေသာ တူျဖင့္ ဒိန္း ကနဲ တခ်က္ ထုရိုက္ၿပီး အမိန္႔ခ်သည္…

“လႊတ္ေစ… ဒီလူ ရဲ႕ အျပစ္အားလံုးဆပ္ၿပီးၿပီ … ဤ အမႈ ၿပီးေစ”

ေယရႈ က ကၽြႏ္ုပ္သြားရမည့္ တံခါးရွိရာသို႔ ကၽြႏ္ုပ္ကို လမ္းျပေခၚေဆာင္သြားသည္။ စာတန္၏ မေက်မနပ္ ျမည္တြန္ ေသာ အသံ ကၽြႏ္ုပ္၏ ေနာက္ဖက္မွ ထြက္လာသည္ “ေနႏွင့္ ဦးေပါ့ကြာ…ငါဘယ္ေတာ့မွ လက္မေလွ်ာ့ဘူး.. ေနာက္အမႈ က်ရင္ ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ျပမယ္”

ကၽြႏ္ုပ္သည္ ေယရႈ အား ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာၾကားရင္း… “ကိုယ္ေတာ္… ကိုယ္ေတာ္ ေရွ႕ေနလိုက္ေပးတဲ့ အမႈ ရံႈး တယ္လို႔ ရွိခဲ့ဖူးသလား?” ဟု ေမးသည္။ ကိုယ္ေတာ္က..

“ငါ့ကို စိတ္ခ်လက္ခ် ၀န္ခံၿပီး အမႈအပ္တဲ့ လူသားအားလံုး ရဲ႕ အမႈအားလံုးဟာ အတူတူျဖစ္တယ္… အျပစ္အားလံုးကို ငါေပးဆပ္ခဲ့ၿပီးၿပီ ”။

ေသာင္းႏိုး

မွတ္ခ်က္။    ။ အမည္မသိစာေရးဆရာ တစ္ဦးေရးေသာ “My Attorney” ကို ကိုးကားထားပါသည္။